feestjes

het kinderfeestjesseizoen is weer aangebroken! Bijna alle vriendjes en vriendinnetjes van Aoife zijn in de lente jarig, en dus is het nu regelmatig feest. Een week of twee geleden was het Lachlan's tweede verjaardag. Er was een parcours uitgezet buiten in de koud waar de kinderen konden hinkelen en glijden en ballen rollen enzo, en binnen werd er pass the parcel gespeeld: alle kindjes zitten in een kring en er speelt muziek. Zolang er muziek speelt wordt er een pakje doorgegeven, als de muziek stopt dan mag het kindje dat het pakje vastheeft er een laag pakpapier afhalen (en dan valt er iets lekkers uit). Zo gaat dat door totdat de laatste laag pakpapier is aangebroken, en wie dan het pakje vasthoudt mag het cadeautje dat erin zit hebben. Zoals je wel begrijpt kan dat soms erg spannend zijn voor die kleintjes. Vorig jaar kwam Aoife het voor het eerst tegen (en ik ook trouwens) en vond ze het maar moeilijk om het pakje weer door te geven als het in haar handen kwam. Ook was het maar wat lastig om niet de gelukkige te zijn! Maar dit jaar was ze echt een ster!

en al dat geduld (ongetwijfeld geholpen door haar zakje chips en de minizakjes haribo en curly wurly's die er bij elke laag papier uit vielen) was het waard hoor, want Aoife had als laatste het pakje vast, en won zo een heel mooi Gruffalo spelletje. En de gruffalo -hoewel eerst een pooslang erg eng, is een favoriet hier in huis!

Een week later was het piraten en zeemeerminnenfeestje van Isobel en Sophie. Als piraat verkleed gaan (streepjestrui en spijkerbroek, doek om het hoofd klaar) kan altijd nog dacht ik, dus toen ik bij een charity shop een dekbedovertrek tegenkwam met een nogal visachtig paneel erin besloot ik het erop te wagen een zeemeerminnenkostuum voor Aoife te maken, want zeg nou zelf: deze stof vraagt daar toch gewoon om?

ja toch!
Nou hebben zeemeerminnen geen benen, en kleine meisjes wel, en bovendien willen kleine meisjes rondrennen, en niet netjes met hun benen in een zak zitten op een rotsblok, dus het moest wel een peutervriendelijk zeemeerminnenpak worden, en al helemaal niet iets zoals dit of dit (sexy èn onpraktisch wat wil je nog meer voor je kind?)

Dus, met wat gepriegel, en veel nagedenk, wat pijpenragers en quiltvulling en een beetje wild knippen werd het het lijfje als in haar lolajurk, mouwen in 'huidskleur' van een oud hempje van mij, en een rok met een split waar de benen uit kunnen steken en een aangeknipte staart die kunstig met een elastiekje om de pols of aan een van twee knoopjes (op de heup of de rug) kon worden gedragen. vilten schelpen erop (na een lang debat overigens, want maakten die schelpen het niet te borsterig?) en klaar:

en maar goed ook dat die staart een rok was met benen eruit en goed veel ruimte om ze ook nog te spreiden, want ditmaal was Aoife totaal niet geinteresseerd in het georganiseerde vermaak, maar wilde ze alleen maar rondjes rijden op de driewieler:

oh, en omdat Fergus natuurlijk niet achter kon blijven, en ik hem toch ook weer niet in zoiets wilde hullen (wat zeg ik, natuurlijk had ik dat wel gewild, maar goed ook al slaapt hij nu 's avonds, zoveel tijd heb ik nou ook weer niet dat ik dat ook nog kon haken...) werd het voor hem een provisorisch piratenkostuum (inderdaad, gestreepte truin, spijkerbroek, lollig mutsje...), maar dan met een papagaai op de schouder (nog even snel gefabriekt van een uilenvingerpop die we toch hadden liggen en een dummy clip):

ahoy me hearties!

goede vrijdag

de zon schijnt
Padraic en Aoife zijn zwemmen en Fergus ligt te slapen in zijn beddie in de keuken.
Ik heb zowaar net mijn administratie kunnen doen, de laatste doorlopende bankdingetjes in Nederland opgezegd en nu is er tijd om iets te schrijven.
Het is goede vrijdag, en hier in Engeland geven veel mensen een luxe op tijdens de vasten (Lent). Ook de niet kerkelijken zien de vastentijd als een periode van reflectie of zelfbeheersing en geven chocola, of koffie of thee of roken op. Ik zou wel suiker willen opgeven, maar als voedingsbron voor Fergus zijnde eet ik beter naar behoefte. Tussen haakjes, dan nog is verdorie nog mijn melk wat mager - van mij zou het borstvoeden best de vetlagen mogen aanspreken hoor, maar nee... blijkbaar gaat het om eiwitten in de melk, mijn halfslachtig vegetarisme (als in: niet zo'n fan van vlees) doet me geen goed, dus ik probeer netjes veel proteinen binnen te krijgen nu, vlees, vis, bonen en noten. Havermout voor ontbijt, dat soort dingen.
Voor Padraic begint en eindigt de vastentijd met een dag met maar éen maaltijd ('s avonds) - een simpele liefst aan het begin en vanuit de familietraditie fish and chips op deze Goede Vrijdag. Toen hij net de deur uitging hadden we het er over, hij is moe van de gebroken nachten en het Fergus sussen in de nacht omdat we hem willen ontmoedigen elke keer wakker te worden om maar een klein beetje te drinken. We eten vandaag dus gewoon (wat zeg ik, wellicht zelfs fish and chips! wie weet, al staat er nog een restje chili in de koelkast).
Want dit jaar hebben wij slaap opgegeven for Lent.

mijn kleine manneke

zo groot als mijn manneke was bij geboorte - in het 98e percentiel- zo klein is hij nu. De health visitor heeft hem vandaag gewogen en zei dat hij zelfs nog niet het 25e percentiel haalt nu. Dit was een grote schok voor mij. Hij groeit wel, maar langzaam. We werden meteen doorverwezen naar de huisarts, om na te gaan of hij verder gezond was. Dat is-ie wel, en ook in proportie, maar toch is hij nu klein.
De oorzaken kunnen zijn dat hij alles verbrandt door heel actief te zijn. Of dat hij de melk niet volledig opneemt, maar dat lijkt niet het geval, omdat hij verder gezond is. Het zou kunnen dat ik niet genoeg melk produceer, maar ook dat is onwaarschijnlijk omdat hij na een voeding wel tevreden is, en dus denkt de dokter dat het waarschijnlijk zo is dat mijn melk niet rijk genoeg is om hem meer te laten groeien dan op het 25e percentiel. Dat zou ook verklaren waarom hij nog zo vaak wil eten: elke twee uur wel zo'n beetje overdag en elke drie uur 's nachts.
De dokter bracht het heel lief, en deed zijn uiterste best om me te sparen, en ik hield me flink, maar toch voel ik me er behoorlijk ontoereikend onder.
Wat kan ik eraan veranderen? Rust en goed eten, weinig stress... haha. Aoife is momenteel thuis van de nursery vanwege de paasvakantie (en dus uit haar vaste ritme wat haar meestal niet ten goede komt), en uitgerekend nu heb ik weer een flinke stapel nakijkwerk gekregen, werkstukken die ieder wel zo'n 30-45 minuten kosten. Een blok tijd vinden om in na te kijken als Aoife op de creche is is al een uitdaging, laat staan als zij thuis is en ik als zij slaapt Fergus aan het voeden ben.
Op aanraden van Andrea heb ik die werkstukken dus maar teruggestuurd en mezelf op zwangerschapsverlof gedaan... Over een week wordt hij weer gewogen, we zullen zien.

koning fergus

leuk hoor zo'n grote zus

de terugkeer van het fantasievolle spel

De health visitor had voorspeld dat het ongeveer drie maanden zou duren totdat Aoife niet anders meer zou weten dan dat ze een broertje heeft. En inderdaad: drie maanden lang wilde Aoife niets anders dan beziggehouden worden.. ze weigerde te spelen, te puzzelen of zelf een boekje te lezen op de dagen dat zij en ik samen met Fergus thuis waren, maar wilde dat ik haar onverdeelde aandacht gaf. Vooral natuurlijk als ik net hem aan het voeden was. Om op zulke dagen niet al te gek te worden waren er drie beproefde middelen: 1. beide kids de dubbeldekkerkinderwagen in en lopen maar. Pluspunten: We komen nog eens ergens waar er afleiding is (de bibliotheek, de speeltuin), Aoife kan een beetje rusten en Fergus valt met een beetje geluk in een diepe slaap (zonder dat zuslief bovenop hem gaat zitten). Methode 2. de middagdut en methode 3: de televisie terwijl ik aan het koken ben.  Beproefde middelen weliswaar maar niet ideaal. Je wilt tenslotte niet de hele dag je kind in een kinderwagen vastsjorren, het weer werkt niet altijd mee, dat dutten is niet altijd gegarandeerd en de televisie of dvds wil ik al helemaal niet teveel toepassen. Speelgoed suggereren of samen spelen haalde nauwelijks iets uit, Aoife wilde gewoon niet meer alleen spelen.

Maar warempel, min of meer op de dag af dat Fergus drie maanden werd werd ik verrast met De Terugkeer Van Het Fantastievolle Spel.
Het zat zo, Padraic had in verband met de nieuwe auto een zogenaamde isofix base besteld via ebay, om de maxicosi mee in de auto vast te zetten en die was de dag ervoor gekomen in een grote doos. En grote dozen vragen erom om te worden veranderd in speelhuisjes! Dus gingen Aoife en ik samen een deur maken en een raam, en dan met weer het roze tape (ja ook aan mij gaat die neontrend die we op pinterest zien niet voorbij) luifels plakken en schapjes maken. Kortom, fun voor de hele familie. Maar ja zo'n huisje maken is nog geen garantie dat er ook mee gespeeld wordt.

Maar tot mijn grote verbazing pakte Aoife haar koffertjes en... nam ze het vliegtuig naar oma en opa!

In het vliegtuig wachtte ze op de snacks die werden rondgebracht door een fictieve stewardess en checkte ze haar camera
as you do

en na de landing werd het vliegtuig een cafe, door het zelfstandig te versieren met wat extra bloemetjes masking tape (dankjewel Lokke!)

waar de koffie altijd bruin is

daarna maakte Aoife nog een prachtige blokkentoren met een brug en haalde ze uit de duplodoos een mannetje om onder de brug door te gaan. En dat alles maakte me toch zo blij.

post van opa en oma

Iets dat ze hier niet doen, maar in Nederland schijnbaar steeds extremere proporties aanneemt is de supermarktverzamelactie. Dat maakt het winkelen wel relatief rustig stel ik me zo voor, maar ook minder spannend. En soms zijn er in Nederland wel echt leuke acties. Zoals deze, van Albert Heijn waar je minis kon sparen voor in je winkeltje of keukentje. Als kind vond ik niets leuker dan kleine versies van grote producten, dus de kleuter in mij werd ook erg blij van dit pakket dat oma en opa opstuurden vanuit Delft. De dames van oma's koor hadden meegespaard en bij de ruilbeurs in AH mocht ze er zomaar nog een hele stapel meenemen, 'voor haar kleindochter in Engeland, die anders deze niet kon sparen'. Aoife's favorieten zijn de cupcake en de pudding, en ze draagt de hele verzameling het huis door met zich mee in de doos van oma (die ik heb beplakt met uilenplakplastic en roze ducttape), en noemt het haar werk.

Fergus' trukendoos 1

Die Fergus joh, die is me toch bezig! Hij probeert heel erg om geluiden te maken. Een paar weken terug toen hij verkouden was was het heel grappig om te zien hoe hij zo graat wilde praten dat hij dan maar zijn eenvoudigst te produceren geluidje eruit gooide en hij dus kleine hoestjes deed in antwoord op iets wat wij zeiden. Toen kwam er een hele poos van vocaliseren in de avond, en nu sinds kort een keiharde hoge squeek en dan heeeel verbaasd reageren!

Die squeek was een blijvertje trouwens, nu produceert hij die in hele series als ik aan het zingen ben, blijkbaar klinkt het hem als muziek in de oren!
Over de vooravond gesproken... we hielden hem altijd bij ons beneden, hij wilde veel voeden en weinig slapen, hij leek zijn wakkerste moment dan te hebben (eigenlijk net als toen hij nog in de buik zat, wanneer ik in de avond altijd de saltos kon verwachten... we dachten toen nog: o jee wat een druktemaker, dat wordt wat... maar gelukkig valt dat erg mee). Maar hij werd met de dag ook steeds mopperiger...  En maar niet slapen! En wij maar denken o wat is ie wakker, en met hem spelen... Tot we hem een week geleden toen hij drie maanden was ook maar eens in de bedtime routine van bad, melk, slapen meenamen... en ja hoor: hij sliep gewoon! In zijn wieg nog wel! Hij mopperde dus gewoon omdat hij te moe was!
Na twee dagen wilde hij ook halverwege de avond geen melk meer en hoera! hebben wij dus weer de avond voor onszelf (en ook ons bed in de nacht trouwens, nu hij niet meer in zijn beddie (de reiswieg) tussen ons in slaapt).

intussen probeer ik hem ook overdag op gezette tijden te laten dutten, en ook dat gaat goed. dat is wel een opluching want ik had verwacht dat hij inmiddels zijn beddie niet meer vaarwel wilde zeggen...
\kortom, dat slapen gaat best aardig!  ik voed hem als wij naar bed gaan en dan wordt hij meestal om half drie nog eens wakker en dan nog eens 3,5 uur later ofzo... Als dat voor ons te vroeg is dan voed ik liggend en slapen we met zijn drieen door in ons bed tot daar ook Aoife bijkomt als haar klok op zonnetje staat. Ach zolang hij ook zonder morren in zijn wiegje slaapt hoor je mij niet klagen.

Aoife Zondervrees

om even tot rust te komen op zaterdagochtend zijn we laatst naar Old Holly Farm gegaan. Aoife vindt daar haar eigen weg, klautert als een echte aap zomaar naar boven en loopt zelfs over de netten heen. Intussen kunnen Padraic en ik dan even bijkletsen terwijl Fergus slaapt of voedt. En voor en na de speelschuur bekijken we de dieren... 

Fergus met de maxicosi op de bugaboo... het wordt er zo'n schattig poppenwagentje van!

handen en voetenwerk

Fergus heeft zijn handen ontdekt

en ik weet niet of het er iets mee te maken heeft, maar opeens leek het me toch zo'n geweldig idee om bij wijze van leuke activiteit met Aoife nu eens voor het eerst haar nageltjes te gaan lakken. Ik had dus uiterst subtiele en zeer nontoxische kindernagellak gekocht (in een eveneens bijzonder kindvriendelijke complete makeupset met oogschaduw en lippenstift vor het totaalbedrag van £1 bij de poundshop die ik verder maar even heb verstopt in de je-weet-maar-nooit-waar-het-nog-eens-goed-voor-is-doos bovenop de koelkast (want ja, zeg nou zelf... make up voor een peuter???)).
Ik wist niet zeker of Aoife wel wist wat het enorme gewicht was van deze gelegenheid, of waarom het leuk was want ik lak zelf mijn nagels eigenlijk nooit, maar ik meende me te herinneren dat Jip en Janneke ook eens zo'n avontuur hadden gehad met rode nageltjes en een rode berenneus, dus: Aoife na je slaapje gaan we je nageltjes verven! Zij: verven, jaaaa! en dat was dat dan. Kleren uit, nagels knippen en dan lakken maar, met als grootste pluspunt voor haar dat ze op de tafel mocht zitten zodat ik er beter bij kon.
Toen we klaar waren hoorde ik haar iets zeggen als: Like Sophie! Sophie zit in haar groep op de creche, en het deed me deugd dat ze toch zomaar opeens mee kon praten met haar vriendinnen. Ik zag het al voor me dat ze haar roze nageltjes trots zou showen de volgende dag...

maar nee zeg.
Die nagellak was wel zo kindvriendelijk dat-ie er die avond in bad al meteen vanaf waste. Wat Aoife overigens totaal niet leek te deren. Ja mij doet het ook nooit zoveel, nagellak.

afterthought

En toen was het toch opeens mijn verjaardag, de laatste dag van Februari, maar desalniettemin niet minder Februari. Een drukke maand voor ons, met Padraic's verjaardag de 13e en dan Valentijnsdag en dan mijn verjaardag twee weken later... Het valt niet mee om daar goed over na te denken en iets behoorlijks te plannen na al dat feestgedruis, met als gevolg dat dat er dit jaar ook niet echt van kwam en mijn verjaardag vandaag pas gevierd werd, op alweer zo'n handige dag, namelijk Mothering Sunday. Jawel, de engelse variant van moederdag... Voor ons niet zo'n punt, we kunnen dat best in Mei vieren, geen probleem, maar probeer maar eens mensen uit te nodigen voor vandaag, en vanwege het reizen en terugkomen en Padraic's feestje etcetera was het ook niet in me opgekomen om tijdig na te denken over wat ik voor mijn verjaardag wilde doen, laat staan mensen uit te nodigen, dus.. affijn, volgend jaar misschien maar beter weer de twee verjaardagen samenvoegen in het weekend ertussenin.

Bovendien kwam op mijn verjaardag zelf De Nieuwe Auto. je zou zeggen: wauw wat een enorm cadeau (en hij is fijn hoor, en eh een mooie kleur en erg veilig naar ik me heb laten vertellen, ja en hij doet het zonder morren, ook niet onbelangrijk na onze uitgebreide zomerpanneavonturen), maar ik als niet-rijder (jaja... ik weet het, moet nog wel een keer dat rijexamen doen) kon daar toch niet heel blij van worden in het licht van mijn verjaardag en dus.... daarom en ook omdat de zon scheen en omdat het warenpel Gaat Met Deze Baby (omdat-ie doodleuk doorslaapt ook al lopen we niet met de wagen door) gingen Padraic en ik zomaar in de zon buiten lunchen, met Fergus in de wagen ernaast.

hiephoera!

zo doen we dat hier!

Fergus' eerste reis naar Nederland

Gewapend met een Engels paspoort (het Nederlandse hebben we nog even laten wachten, nu wij getrouwd zijn is er minder haast bij om ook dat voor Fergus te regelen, zoals dat wel het geval was bij Aoife, die er in twee weken twee had!) zijn we laatst naar Nederland gegaan. Logeren bij opa en oma, hun 40 jarig huwelijk vieren en vanwege een promotie in Leiden waar Padraic in de commissie zat.

Het vliegen was geen enkel probleem, Fergus sliep vooral en als hij niet sliep dan lag hij aan de borst of was hij op mijn schouder de mensen achter ons aan het inpalmen met zijn brede glimlach. De dubbeldekker kinderwagen hadden we meegenomen naar de gate, dus we konden de kindjes makkelijk vervoeren, ook bij aankomst op Schiphol en in de trein naar Delft. Een directe trein dames en heren, ik kan je niet genoeg vertellen wat een opluchting dat was na al die jaren en jaren en jaren te moeten hebben overstappen op Leiden of Den Haag HS (aka het tochthol). Het is niet eens het wachten dat dat lastig maakt maar het rennen en vliegen om vooral maar niet de aansluiting te missen (vooral op de heenweg). Dus hoera voor de NS!

Bij oma aangekomen was het onmiddelijk puzzelen geblazen, en natuurlijk Lotje aaien lastig vallen met goede bedoelingen.

dan zondagmiddag met de hele familie naar Huszar in Delft (het oude belastingkantoor blijkbaar, met Vermeers gezicht op Delft) voor een afternoon tea ter gelegenheid van opa en oma's veertig jarig huwelijk. Eerst de kaart tekenen (we geven opa en oma een foto van de familie cadeau, maar die moet nog komen, dus voorlopig moeten ze het met een mooie kaart doen) - Fergus zet als laatste zijn naam:

Aoife vond het prachtig maar was eigenlijk alleen maar geinteresseerd in de kaneelschuimpjes (zo moeder zo dochter!). Gelukkig was er een gigantisch schoolbord waar de kids konden krijten, of andermeans werk konden uitvegen dan in Aoife;s geval (lang leve Sarah's groten nichtengeduld!)

En wat interessante hekjes om te beklimmen

 's Maandags na een rustige start de stad in

en dinsdag op naar Leiden. Aoife bleef achter met opa en oma, maar Fergus en ik gingen met Padraic mee naar de promotie. Ik wilde hem weleens in toga zien, maar omdat Fergus een baby is mochten we niet in de senaatskamer erbij zitten, maar moesten we in een apart kamertje het geheel op film gadeslaan.

wat ook wel wat had, zo met Fergus in de wagen, en toen hij dat zat was kon ik hem makkelijk even voeden:

en na afloop nog evn bij de receptie rondhangen...

ach ja, good old Leiden, het had toch wel wat om daar terug te zijn, met het voordeel van de afstand, zowel in tijd als ruimte... sommige dingen veranderen nooit, maar gelukkig doet me dat minder en minder. Het was leuk om de stad weer te zien, en ook vrienden en hen aan Fergus voor te stellen (trotse mama kon het niks deren dat ze geen glanzende academische carriere meer heeft... wat een rust).

Intussen in Delft... ging Aoife met opa en oma voor het eerst naar de bioscoop: Nijntje de film, en ze vond het leuk! Ze heeft zelfs heel goed stilgezeten tijdens de film, terwijl andere kindjes flink op en neer aan het rennen waren! 

maar zo zoet als ze toen was was ze helaas de volgende dag in het vliegtuig allerminst. Ze is meestal heel tam en lief als we vliegen, en zo ook op de heenweg, maar op de terugweg was het een en al misère, met als klap op de vuurpijl een minstens anderhalf uur durende gigantische driftbui, met nieuwe geluidseffecten, hysterie en absoluut niet voor rekening vatbaar zijn, de hele reis in het vliegtuig tot en met na de security op Manchester Airport. OEF!! We hadden oordopjes mee moeten nemen voor de andere passagiers, en zelfgebakken koekjes om iedereen gunstig te stemmen, maar natuurlijk hadden we daar niet aan gedacht.. wat een ellende.

Maar sinds we thuis zijn en goed en wel gesetteld weer hier, gaat het gelukkig opeens stukken beter met Aoife's peuterbuien. Ze gaat over het algemeen goed naar bed, laat zich zonder problemen 's ochtends aankleden, en haar haren doen (ik kan me niet heugen wanneer dat het laatst het geval was, we vechten al maanden elke ochtend met haar!), en zelfs haren wassen is best goed te doen... Als ze nu weer eens in een temper tantrum terecht komt, is dat een veel duidelijker expres testen van onze grenzen in plaats van pure frustratie die er nogal luid uitkomt, en ik weet niet waarom, maar op de een of andere manier vind ik dat zelf wat makkelijker te verteren, dan heel de dag op weerstand te stuiten... zou dit dan langzaamaan het einde van de terrible twos zijn, of moeten we onze borst nog nat maken voor een volgende ronde? we zullen zien... (wordt ongetwijfeld vervolgd)...